Het was me het avondje wel.
Enige tijd geleden kwam binnen de club het idee op om de banden met de bewoners van Spelderholt weer eens wat aan te halen. Bovendien lagen er al ruim een jaar twintig ogenschijnlijk eenvoudig samen te stellen vliegtuigjes klaar, kortom, een avondje bouwen, samen met de pupillen zoals we al eerder hebben gedaan? Enthousiasme alom, een datum geprikt en ja hoor, het regende. Volgens Machiel, die als teamleider evenementen natuurlijk ook daar verantwoordelijk voor is, zou het rond acht uur droog zijn. Hij had geluk, want dat bleek zo te zijn.
De piepschuim kistjes zagen er eenvoudig te maken uit, maar gelukkig heeft Jaques ons uit de droom geholpen, het is een heel gepier om dat allemaal met dubbelzijdige, niet los te peuteren lijmstrookjes aan elkaar te zetten. Daarom zijn de begeleiders van dit evenement eerst met elkaar in retraite gegaan om voldoende mentale weerstand op te bouwen. Het zou moeten kunnen lukken. Immers, het door Jaques minutieus samen gestelde toestelletje vloog heel goed. En dus, vol goede moed op naar het woongedeelte van Spelderholt, waar 18 pupillen vol spanning op ons zaten te wachten.
Terwijl we de tassen met spullen uitpakten vlogen de eerste mini-droontjes al door het zwerk wat uiteraard meteen de stemming erin bracht. De spanning werd verder verhoogd toen ze zelfs vanuit de hand opstegen, sommigen durfden, anderen gingen wat achteruit, die voor hen nogal onverwachte bewegingen makende toestelletjes waren aan de ene kant heel leuk en spannend, aan de andere kant, ‘oei, als ie maar niet tegen mij aankomt’!
Maar Robin en Sjef begrepen dat heel goed en met humor en wat voorzichtigheid was de start van de avond meteen al een succes.
Daarna begon het bouwen. Aan de hand van stapsgewijze aanwijzingen van de spreekstalmeester, die zich overigens verslikte en zich alleen nog hoestend en proestend overeind kon houden, vorderde het bouwproces, daarbij door de helpers bijgestaan, alhoewel sommige Spelderholters simpelweg sneller gingen dan de zogenaamd ervaren modelbouwers.
Zo zie je maar! Meermalen werd aangegeven dat we wel naar huis konden gaan, we waren niet meer nodig!
Rond half negen waren de toestelletjes klaar en konden buiten worden ingevlogen. Het feestje werd daarna afgerond met twee waterraketten, waarbij die van Henri als extra spannend element in een hoge boom verdween (maar er gelukkig ook uit kwam glijden).
Het was voor iedereen een leuke avond, de leiding van Spelderholt sprak hun waardering uit en ging graag in op ons voorstel iets dergelijks nog eens te organiseren. Het begin van een traditie van jaren geleden, toen we hele vliegshows gaven en ook de plaatselijke brandweer meedeed en leuke demo’s gaf en ên passant toestelletjes uit de boom plukten. Wie weet. In ieder geval is het een versteviging van de band met Spelderholt, een band die natuurlijk ook bestaat dankzij de schilderploeg, die als het ware de huur van het clubhuis verdient door het onderhoud van het clubhuis en alles wat boven de kelder uitsteekt. Hulde ook voor die mensen! We zitten als club daar niet zomaar!
Namens Machiel, die natuurlijk in de afgelopen tijd peentjes heeft gezweet of het allemaal wel goed zou komen, heel veel dank aan iedereen die heeft meegewerkt aan dit evenement.